Barefoot Gen segir frá sprengjuárásinni á Hiroshima frá sjónarhóli ungs drengs, Gen og fjölskyldu hans. En þemu bókarinnar (líkamlegur og sálrænn skaði sem venjulegt fólk þjáist af raunveruleika stríðsins) eru ótrúlega sönn í dag. Gen og fjölskylda hans hafa lengi verið í erfiðleikum án mikils matar, peninga eða lyfja, en þrátt fyrir erfiðleika reyna þau að halda svip af venjulegu lífi. Fullorðna fólkið er örmagna og nær örvænting; börnin taka loftárásir og svelti meira og minna í skrefum. Nakazawa, eftirlifandi í Hiroshima, lýsir í raun álaginu sem fylgir því að búa í þessu umhverfi og sýnir hvernig viðleitni til að halda áfram að vera hress í skelfilegum kringumstæðum birtist stundum sem oflæti, óskynsamur húmor. Sagan býður upp á nokkra bjartsýni: Persónur framkvæma fórnfýsi í þágu nágranna og ástvina (td þegar barnshafandi móðir Gen veikist af vannæringu, sitja hann og bróðir hans upp fyrir munaðarlaus börn og koma fram á götum úti og henda peningunum yfir veggir heima hjá sér svo þeir náist ekki). Undir þessu viðmóti sem hægt er að gera er djúp sekt foreldra og vanmáttarkennd. Þegar börnin kljást himinlifandi yfir matarleysi leysast foreldrarnir upp í skömm og sorg. Listin er skarpt teiknuð og svipmikil og frásögnin hefur svo náttúrulegan takt, það er auðvelt að láta draga sig inn í líf fjölskyldunnar og láta þá hörmulegu lesendur vita að bíður þeirra þeim mun raunverulegri, nánari og erfiðari að taka. Þrátt fyrir ógnvekjandi eðli er þetta verk ómetanlegt fyrir þann lærdóm sem það býður upp á í sögu, mannúð og samkennd.
